Ik vind het niet een heel leuk verhaal en het is dus niet iets wat ik zelf zou uitkiezen om te lezen. Het was niet heel spannend en ik had dus niet dat ik de hele tijd verder wilde lezen. Er gebeurde namelijk niet heel veel in het boek en dat maakt het een beetje saai. Als een boek niet spannend is kom ik er niet goed doorheen en duurt het lang voordat ik hem uit heb, dat was bij dit verhaal ook het geval. Het lijkt mij wel leuker om dit verhaal als toneelstuk te zien doordat ik benieuwd ben hoe Jerolimo zich zo goed rijk voor kan doen zodat iedereen hem gelooft. Ik ben ook wel erg benieuwd hoe Jerolimo, Robbeknol en alle andere spelers er uit zien op het toneel. Ik heb nu namelijk een beeld van hen in me hoofd en ik vraag me af of dat beeld een beetje overeenkomt met hoe ze op het toneel werden uitgebeeld.

De moraal achter het boek vind ik heel goed bedacht. Dat is namelijk dat je niet iedereen kan vertrouwen en dat mensen zich anders voorkunnen doen dan wie ze werkelijk zijn. Ook de uitspraak  “al siet men de luy men kenne se niet’’, die in veel van bredero’s toneelstukken voorkomt vind ik erg goed. Het betekend dat het uiterlijk van iemand niet gelijk zegt hoe het innerlijk van iemand is. Dat vind ik ook zeker kloppen en zelf heb ik daar ook veel mee te maken in het dagelijks leven. Je moet iemand niet beoordelen op zijn uiterlijk maar ook naar zijn innerlijk kijken.

De opdrachten die bij het verhaal hoorde vond ik wel leuk en goed te doen. Door die opdrachten te maken ging je dieper op het verhaal in en ging je ook anders naar bepaalde dingen kijken en dat maakt het boek interessanter. Vooral de verdieping vond ik leuk, daar ben ik echt wat interessants te weten gekomen over de schrijver en het boek.